این شاعر، نویسنده و پژوهشگر افغانستانی ساکن ایران در نوشتاری به این‌که «چرا مردم افغانستان نجنگیدند؟»  پرداخته بود و در ادامه در نوشتاری به رابطه مردم افغانستان با طالبان پرداخته است.

کاظمی در ابتدای یادداشتش نوشته است: «اظهارنظرهایی دیدم که عزیزانی گفته بودند مردم افغانستان با طالبان همراه شدند و امریکا را از کشور بیرون کردند و ورود طالبان به کابل، پیروزی مردم افغانستان بر امریکاست».

او در بخش‌های دیگری از نوشتارش در پاسخ به این سخنان آورده است: «حقیقت امر این است که مردم افغانستان پنج سال حکومت طالبان در فاصله ۱۳۷۵ تا ۱۳۸۰ را دیده‌اند. در آن زمان بسیاری‌ها آزار و شکنجه شدند؛ بسیار قتل عام‌ها به دست این گروه رخ داد؛ طالبان نیمی از جامعه یعنی زنان را از فعالیت‌های اجتماعی بازداشتند؛ بزرگ‌ترین میراث تاریخی افغانستان یعنی تندیس‌های بودا را نابود کردند؛ هنر و رسانه را متوقف کردند؛ به زبان و ادب فارسی صدمه زدند و قاچاق مواد مخدر را رونق بخشیدند.

حالا خدا کند که طالبان رویه درستی پیش بگیرند و آن کابوس دوباره تکرار نشود. من خودم قلباً دوست دارم که طالبان تغییر کرده باشند، با مردم و گروه‌های سیاسی از در صلح و گفت‌وگو درآیند و حکومتی که مورد پذیرش مردم است، در کشور برقرار شود، ولی به این چندان امیدوار نیستم. علت مقاومت‌نکردن مردم در برابر طالبان هم امید به این تغییر نبود، بلکه خستگی از ناامنی و جنگ و فساد و ناکارآمدی و خیانت‌های عمیقی بود که از دولتمردانشان دیدند.

حالا بعضی عزیزان می‌کوشند که از معادله پیچیده و چندمجهولی افغانستان، این نتیجه را بیرون بکشند که امریکا بد بود و شکست خورد. بله امریکا بد بود، برای کشور ما چیزی به ارمغان نیاورد و اکنون هم معلوم نیست که چه شیطنت‌هایی برای آیندهٔ کشور بر روی میز و در کشو میز دارد. ولی برای پذیرش این سخن بدیهی، مردم افغانستان را همدست طالبان نشان ندهید و گروهی را که با جنگ‌افروزی، خشونت، تحجر و تبعیض‌های قومی، ۲۵ سال است روند صلح و آرامش و توسعۀ کشور را به تأخیر انداخته‌اند، تطهیر نکنید. دولت‌ها و گروه‌ها می‌روند و مردم می‌مانند. این حرف‌ها هم ثبت می‌شود و به زودی موقع محک‌زدن آن‌ها فرامی‌رسد. چیزی نگویید که فردا نتوانید از آن دفاع کنید، به خصوص که:در افغانستان نباید هیچ‌گاه تصور کرد که همه چیز تمام شد. در نیم قرن اخیر، عمر میانگین حکومت‌ها در افغانستان، پنج سال بوده است.»

محمدکاظم کاظمی (زاده ۱۳۴۶، هرات) شاعر و نویسنده افغانستانی است. او در سال ۱۳۶۳ به ایران آمد و پس از پایان دوره دبیرستان، کارشناسی خود را در رشته مهندسی عمران از دانشگاه فردوسی مشهد گرفت. از سال ۱۳۶۵ فعالیت‌های ادبی‌اش را آغاز کرد. در سال ۱۳۶۷ به عضویت گروه شعر حوزه هنری مشهد درآمد و در سال ۱۳۶۹ به انجمن شاعران انقلاب اسلامی افغانستان پیوست و آن را در تا دهه ۷۰ ادامه داد. انتشار مثنوی «بازگشت» در فروردین ۱۳۷۰ مایه شهرت او شد.

کاظمی عضو گروه علمی برون‌مرزی فرهنگستان زبان و ادب فارسی است. او در سال ۱۳۹۵ به عنوان دبیر علمی یازدهمین جشنواره شعر فجر انتخاب شد. همچنین برگزیده نخستین دوره جشنواره شعر فجر در بخش فارسی‌زبانان بود.

«پیاده آمده بودم»، «روزنه: مجموعه آموزشی شعر»، «شعر پارسی»، «کلید در باز: رهیافت‌هایی در شعر بیدل»، «همزبانی و بی‌زبانی»، «رصد صبح: خوانش و نقد شعر جوان امروز»، «قصه سنگ و خشت»، «کفران»، «گزیده غزلیات بیدل»، «گزیده رباعیات بیدل»، «این قند پارسی، فارسی دری در افغانستان امروز»، «مرقع صدرنگ: صد رباعی از بیدل»، «ده شاعر انقلاب»، «شعر مقاومت افغانستان، (گردآوری، با همکاری محمدآصف رحمانی)»، «گزیده دیوان بیدل» و «شمشیر و جغرافیا» از جمله آثار او هستند.

منبع: ايسنا