درمان سرگیجه با کاشت گوش داخلی
نمونه اولیه ایمپلنت دهلیزی چند کاناله که همراه با یک ردیاب حرکتی نصب شده روی سر کار می‌کند، می‌تواند به برقراری تعادل در مبتلایان به سرگیجه کمک کند.
به گزارش ایسنا و به نقل از نیو اطلس، اگر کسی از اختلال عملکرد دهلیزی دو طرفه رنج می‌برد، به این معنی است که گوش داخلی او حس تعادل خود را به درستی حفظ نمی‌کند. در نتیجه فرد خیلی راحت دچار سرگیجه می‌شود. با این وجود به نظر می‌رسد یک ایمپلنت جدید این مشکل را برطرف می‌کند و سرگیجه را به میزان قابل توجهی کاهش می‌دهد.
افت یا اختلال عملکرد دهلیزی دو طرفه(BVH) یک وضعیت ناهمگن است که در نتیجه نقص در اندام‌های دهلیزی، اعصاب هشتم جمجمه‌ای یا ترکیبی از این دو ایجاد می‌شود. این وضعیت باعث اختلال در رفلکس دهلیزی-چشمی(VOR) و عملکردهای اصلی اندام‌های دهلیزی می‌شود.
اختلال عملکرد دهلیزی دو طرفه می‌تواند کاملاً ناتوان کننده باشد، زیرا باعث می‌شود فرد مبتلا دچار تلو تلو خوردن شود و در هنگام راه رفتن تعادل نداشته باشد. این امر نه تنها باعث رنج زیادی در فرد می‌شود، بلکه باعث می‌شود فرد هر لحظه در خطر لغزش و سقوط باشد.
حتی وقتی فردی که به BVH مبتلا است، نشسته باشد، تنها با حرکت دادن سر خود دچار تاری و پرش دید می‌شود. بنابراین به مبتلایان به این بیماری توصیه می‌شود فعالیت‌هایی مانند رانندگی را انجام ندهند، چرا که سرگیجه آنها می‌تواند جان خود یا افراد دیگر را به خطر بیندازد.
درمان این بیماری معمولاً شامل انجام تمرینات توان‌بخشی دهلیزی و پرهیز از داروهایی است که ممکن است به گوش داخلی آسیب برساند یا عملکرد مغز را مختل کند. اما متأسفانه انجام این اقدامات اغلب تفاوت چندانی در وضعیت این بیماران ایجاد نمی‌کند.
دانشمندان در دانشکده پزشکی دانشگاه “جانز هاپکینز” در جستجوی یک راه حل و درمان موثرتر، کار خود را با اصلاح ایمپلنت حلزون گوش آغاز کردند. به طور معمول این دستگاه با تحریک عصب حلزون شنوایی به ناشنوایان کمک می‌کند و اکنون پس از اصلاح توسط دانشمندان، به جای تحریک عصب حلزون شنوایی، عصب دهلیزی گوش داخلی را که در نزدیکی آن قرار دارد، تحریک می‌کند.
زمان‌بندی و شدت پالس‌های الکتریکی تحریک کننده این ایمپلنت توسط یک ردیاب حرکتی نصب شده بر روی سر فرد تعیین می‌شود. به این ترتیب، هر بار که سر بیمار چه به اختیار خودش و چه به عنوان بخشی از فعالیت عادی بدن مانند راه رفتن حرکت می‌کند، این ایمپلنت اقدام به تحریک عصب دهلیزی معیوب می‌کند.
گفتنی است که در کسی که به BVH مبتلا نیست، این عصب به خودی خود و در واکنش به حرکات سر، فعالیت می‌کند.
برای این مطالعه، این ایمپلنت به همراه یک ردیاب حرکتی با جراحی در گوش هشت بیمار مبتلا به BVH قرار گرفت. هنگامی که آنها شش ماه و سپس یک سال بعد ارزیابی شدند، مشخص شد که در چهار مورد از پنج وضعیت اندازه‌گیری شده از جمله راه رفتن نتایج گزارش شده به طور قابل توجهی بهبود یافته است.
گفته می‌شود هر هشت داوطلب دچار کاهش شنوایی از یک گوش شده‌اند. پنج نفر از آنها بدون استفاده از سمعک قادر به استفاده از تلفن بودند، اما سه نفر دیگر قادر نبودند. با این وجود، دانشمندان از نتایج کاملاً راضی هستند.
“مارگارت چو” دانشجوی دکترا که همراه با دکتر “چارلی دلا سانتینا” هدایت این مطالعه را بر عهده داشته است، می‌گوید: بهبود عملکرد در آزمایشات بالینی استاندارد برای تعادل و راه رفتن بسیار چشمگیر بوده است. خوشحال کننده‌تر اینکه بیماران ما توانسته‌اند به فعالیت‌های زندگی روزمره خود مانند ورزش، دوچرخه سواری، باغبانی یا حتی رقص بپردازند.
این مطالعه در مجله پزشکی New England منتشر شده است.
لازم به ذکر است که قبلاً یک تیم در مرکز پزشکی دانشگاه “واشنگتن” کاشت گوش داخلی را برای درمان بیماری “نشانگان منییر”(Meniere) انجام داده‌اند که یکی از دلایل BVH است.
“نشانگان منییر” شایع‌ترین علت سرگیجه واقعی است که در شکل کلاسیک خود با حملات سرگیجه تکرار شونده، وز وز گوش و کاهش شنوایی حسی-عصبی و احساس پری و افزایش فشار در گوش تظاهر می‌یابد. این بیماری، بیماری گوش داخلی است که در آن افزایش فشار مایع اندولنف را داریم. حملات سرگیجه حداقل ۲۰ دقیقه طول می‌کشد و اغلب با تهوع و استفراغ توأم است.
این بیماری اولین بار توسط دکتر “پروسپر منییر”(Prosper Ménière) در سال ۱۸۶۱ توصیف گردید. شیوع آن ۰٫۳ تا ۱٫۹ در هر ۱۰۰۰ نفر است و زنان بسیار بیشتر از مردان به آن مبتلا می‌گردند. بیشترین شیوع آن نیز در سنین ۴۰ تا ۶۰ سالگی است.
انتهای پیام
منبع:ایسنا