رهبرانی بدون سابقه سیاسی
این روزها مردم جهان از انتخاب ولودیمیر زلنسکی، کمدینی که بدون داشتن سابقه فعالیت سیاسی در انتخابات ریاست جمهوری اوکراین شرکت کرده و به پیروزی رسید، متعجب هستند اما زلنسکی اولین چهره سیاسی با این شرایط نیست بلکه در حال حاضر در دیگر کشورها نیز افرادی قدرت را در دست دارند که تا پیش از این هیچگونه تجربه سیاسی جدی نداشته‌اند.
به گزارش ایسنا، به نقل از بی.بی.سی عربی، جیمی مورالس یکی از این نمونه‌هاست. او پس از پیروزی در انتخابات ریاست جمهوری گواتمالا اکتبر ۲۰۱۵ با کسب ۶۷ درصد آرا، در سال ۲۰۱۶ مراسم تحلیف به جا آورد. در واقع کمتر کسی احتمال می‌داد مورالس، کمدین و دلقکی که هیچ گونه تجربه سیاسی و یا ارتباطی با نهادهای دولتی نداشت، با شعار مبارزه با فساد رئیس جمهور گواتمالا شود.
او در طول چند ماهی که از زمان پیروزی در انتخابات تا انتصاب داشت، با مردم مناطق مختلف گواتمالا دیدار کرده و در جریان مشکلات اقتصادی آنها قرار گرفت اما در طول دو سال بعد از آن محبوبیت خود را از دست داد، او تلاش کرد کنترل خود بر نهادهای دولتی را با آغاز اقداماتی برای سرکوب مخالفان گسترش دهد. شاید بزرگترین اقدام او در ژانویه ۲۰۱۷ بود که در کنفرانسی مطبوعاتی به هیات تحقیقاتی سازمان ملل ۲۴ ساعت مهلت داد خاک این کشور را ترک کنند. مورالس از حمایت ارتش، احزاب راست‌گرا و محافظه‌کار و نیز دونالد ترامپ، رئیس جمهور آمریکا برخوردار است. در مقابل مخالفان در گواتمالا در احزاب چپ و دموکرات او را به ایجاد یک حکومت نظامی و نقض قوانین بین‌المللی و نیز ممانعت از انجام تحقیقات در پرونده‌های فساد خود، خانواده‌اش و مسئولان متهم کردند.
از دیگر نمونه‌ها می‌توان به عمران خان، نخست وزیر پاکستان اشاره کرد که از سال ۱۹۸۲ تا ۱۹۹۲ کاپیتان تیم کریکت پاکستان بود. او پس از پیروزی در مسابقات جام جهانی سال ۱۹۹۲ تصمیم گرفت به دوره ورزشی‌اش پایان داده و وارد دنیای سیاست و فعالیت‌های اجتماعی شود. او در سال ۱۹۹۶ حزب تحریک انصاف پاکستان را تاسیس کرده و به یکی از بزرگترین مخالفان دولت و مفسدان در این کشور تبدیل شد. او در اوت گذشته با ۱۶۷ رای اعضای جمعیت ملی به عنوان نخست وزیر پاکستان انتخاب شد.
عمران خان در تبلیغات انتخاباتی خود مبارزه با فساد، بهبود شرایط معیشتی فقرا در پاکستان و تلاش برای تبدیل این کشور به یک کشور اسلامی برخوردار از رفاه را وعده داده بود.
ژرژ وه‌آ، رئیس جمهور لیبریا نمونه‌ای دیگر از این دست است. او در سال ۱۹۹۵ به عنوان بهترین بازیکن فوتبال آفریقا، اروپا و جهان انتخاب شده بود و همواره از او به عنوان بهترین بازیکن فوتبال در طول تاریخ یاد می‌شد و سابقه بازی در تیم‌های بزرگ اروپایی همانند موناکو، پاریسن ژرمن و منچستر سیتی را دارد، در سال ۲۰۰۲ از میادین فوتبال خداحافظی کرد و برای اولین بار در سال ۲۰۰۵ در انتخابات ریاست جمهوری کاندیدا شد، اما به دلیل تحصیلات پایین شکست خورد.
وه‌آ در سال ۲۰۱۴ برای عضویت در مجلس سنای این کشور کاندیدا شده و پیروز شد. او در انتخابات سال ۲۰۱۷ با دو حزب دیگر ائتلافی با نام کنگره تغییر دموکراتیک تشکیل داد و کاندیدای این ائتلاف در انتخابات شد. وه آ در دور اول ۳۸ درصد آرا و در دور دوم ۲۹ درصد آرا را کسب کرد و در دور پایانی انتخابات در دسامبر ۲۰۱۷ بیش از ۶۰ درصد آرا را از آن خود کرده و اولین فوتبالیستی شد که در پست ریاست جمهوری یک کشور قرار گرفته است.
انتهای پیام