بهزاد خورشیدی، هنرمند گرافیست به مناسبت زادروز زنده‌یاد عباس کیارستمی با انتشار طرحی از چهره او و با کمک اِلمان‌های دیگر تلاش کرده است تصویری از نگاه کیارستمی به هنر را به نمایش بگذارد.
خورشیدی که این طرح خود را به صورت اختصاصی در اختیار ایسنا قرار داده، درباره ویژگی‌های آن نیز توضیح داده است: طراحی پرتره عباس کیارستمی، با ترکیبی از تصویرسازی آبستره شکل گرفته است و دیزالو تک درخت‌هایی که همه عمر برای به تصویر کشیدن آن توسط کیارستمی نمادی از سینما و هنر منحصر به فرد او شکل گرفته است با ترکیبی از زمینه سبز و سفید که تداعی تپه ماهور پسرک خانه دوست کجاست و شناسنامه همیشگی وی تلقی می شود.
او در ادامه بیان کرد: «مارتین اسکورسیزی کارگردان مطرح سینما درباره اولین ملاقات خود با کیارستمی در جشنواره کن ۲۰۰۲ گفت: آشنایی با او اتفاقی بود که نگاهم به دنیا را تغییر داد. حالا من رییس هیات داوران بودم و او یکی از اعضای این هیات داوری و می‌دانید به خاطر تاثیری که از فیلم هایش گرفته بودم از مواجه شدن با او نگران بودم. برای من سینمای عباس شکلی از عبادت است، عملی از روی ایمان. او نگاهم را به دنیا تغییر داد؛ درواقع یکی از برترین کارگردان‌های تاریخ سینمای جهان، کیارستمی نماینده عالی‌ترین سطح هنر در سینماست.
عباس کیارستمی در یک مسترکلاس به سختی‌هایی که در زمان ساخت فیلم «مثل یک عاشق» متحمل شده، اشاره می‌کند و با طنازی می‌گوید در آن مقطع، از فشار کار یک شب در میان گریه کرده است.
هر وقت مردم از من راجع به داستان فیلم بعدی‌ام سؤال می‌کنند و من جواب نمی‌دهم، فکر می‌کنند که من خیلی می‌خواهم مرموز باشم ولی واقعیت اینه که من خجالت می‌کشم که فیلم رو توی سه جمله خلاصه کنم. معمولاً وقتی دارم فیلم‌نامه می‌نویسم یک سری آدم واقعی توی ذهن من هستنند که ممکنه در انتها توی فیلمم بازی نکنن.خشونت توی زندگی واقعی وجود داره ولی من هیچ‌وقت از خشونت برای جمع‌کردن تماشاگر استفاده نمی‌کنم.
فکر می‌کنم بهترین کارم را توی ایران انجام دادم. فیلم یک‌صدای جهانی و عمومی است، ما نمی تونیم اون رو در یک فرهنگ خاص خلاصه کنیم. فیلم درباره یک انسانه، درباره انسانیت. و سبک مثل چهره آدم است. کاری که آدم انجام می‌دهد خاص است. بنابر این بله، تصور می‌کنم سبک من وجود داشته باشد. همان‌طور که تمامی کسانی که در دنیای سینما کار می‌کنند و فیلم می‌سازند صاحب سبک هستند. اما تصور نمی‌کنم که قابل تقلید باشد یا دست کم صد در صد بتوان تقلیدش کرد. اما گاهی در شگفتم که حتی قسمت‌هایی از کار خودم هم به سبک من تعلق ندارند. بعضی وقت‌ها سینمای خودم را هم به جا نمی‌آورم، چه رسد به سینمای دیگران.»
