عکاسی یا کمک به همنوع؟ مسئله این است!
رسالت عکاسی در مواقع بحران بحث مهمی است. زمانی که حادثه رخ می‌دهد عکاسان خبری به آن محل می‌روند و به ثبت عکس از اتفاق می‌پردازند. در چنین شرایطی رسانه، مردم و حتی دنیا منتظر دیدن آن عکس هستند تا بدانند اتفاق پیش آمده چه نتایجی در پی داشته است. حال سوال اینجاست! آیا زمانی که عکاس در محل حادثه برای ثبت تصویر اعزام شده اگر یکی از همنوعان خود را در حال از دست رفتن ببیند باید به کارش ادامه دهد یا به او کمک کند؟ برای پاسخ به این سوال از وحید سالمی ـ عکاس خبری ـ سوال کردیم تا نظر او را جویا شویم.
سالمی در مصاحبه با ایسنا می‌گوید: مواقعی که عکاس در یک حادثه مشغول عکس گرفتن است و همزمان سوژه او یا فرد دیگری در اطرافش نیاز به کمک دارد باید خود را جای آن فرد قرار دهیم و ببینم اگر جای او بودیم دوست داشتیم نفر مقابل چه کند؟ طبیعتاً دوست داریم ما را نجات دهند؛ بنابراین در آن لحظه عکس‌برداری، فیلم‌برداری و هر کار دیگری تعطیل است و باید به نجات آن فرد بشتابیم.
او ادامه می‌دهد: البته این امر برای موارد اورژانسی است. به عنوان مثال اگر کودکی در حال افتادن از جایی باشد و اطراف او کسی برای نجات دادنش نباشد، طبیعتاً در چنین موردی به کمک کودک می‌رویم. ولی اینکه عکاس خود را در نقش یک امدادگر قرار دهد و در کارها کمک کند دیگر نمی‌تواند عکس بگیرد که این امر درست نیست، زیرا در اینجا وظیفه عکاس، عکاسی است و با انجام کارهای غیرضروری از نقش خود خارج می‌شود و بیشتر امدادگر خواهد بود تا عکاس.
سالمی بیان می‌کند: زمانی که عکاس برای عکاسی به محل وقوع یک حادثه می‌رود با انجام کارهای غیرضروری از لحاظ انسانی کار درستی را انجام می‌دهد ولی دیگر نمی‌تواند خود را خبرنگار یا عکاس بنامد چون نتوانسته برای رسانه خود و مخاطبانش که منتظر هستند ببینند در آن حادثه چه رخ داده خبر مفیدی تهیه کند.
او تصریح می‌کند: عکاس برای تهیه خبر و تصویر از آن اتفاق به محل حادثه اعزام شده نه برای کارهای امدادی. به همین دلیل تنها زمانی باید به کمک بشتابد که فوریت دارد و اگر او کمک نکند یک نفر جان خود را از دست بدهد در غیر این صورت تنها از کار خود می‌افتد.
این عکاس در ادامه برای شفافیت سخنان خود یک مثال می‌زند: مثلاً در زمان وقوع زلزله یک زلزله‌زده قصد دارد کمدی را از زیر آوار بیرون بکشد، عکاس می‌تواند بعد از انجام کار خود به آن فرد نیز کمک کند و حتی از قبل به او این اطمینان را بدهد که به او کمک خواهد کرد. درواقع باید با آن فرد آسیب دیده ارتباط برقرار کند. گفت‌وگو در کار عکاسی و خبر بسیار مهم است. ارتباط چشمی و گفتاری که ما برقرار می‌کنیم باعث اعتماد و ایجاد حس همدردی در آن لحظه می‌شود.
او همچنین درباره افرادی که با حادثه پیش آمده سلفی می‌گیرند و باعث اختلال در امدادرسانی می‌شوند بیان می‌کند: گمان می‌کنم در قانون بخشی درباره مجازات افرادی که در عمل به قانون، انجام وظیفه یا امدادرسانی اختلال ایجاد می‌کنند، داشته باشیم. ولی منطق حکم می‌کند فردی که برای جامعه ضرر دارد می‌تواند مجازات شود. مثلاً اگر یک نفر بخواهد حتی خودکشی هم بکند و حق انسانی خود یعنی زندگی کردن را از خود بگیرد اجازه این کار برایش وجود ندارد. حال چه برسد کسی بخواهد برای دیگران، بودجه کشور و یا در موارد دیگر اختلال ایجاد کند حتماً قانون ساکت نخواهد نشست.
انتهای پیام