مربی نایب قهرمان المپیک: با تاکسی کار میکنم، بیمه هم ندارم/ تقاضایی ندارم اما این رسمش نیست

ارسلان پیروز در گفتگو با ایسنا، درباره پایان فعالیت ۵۲ ساله باشگاه قدیمی و قهرمان پرور ایزد فردوسی در تهران، اظهار کرد: متاسفانه این باشگاه قدیمی که قهرمانان زیادی همچون علیرضا رضایی عنوان دار کشتی المپیک و یا برخی چهره های وزنه برداری و تکواندو را به ورزش جهان معرفی کرده بود توسط وراث آقای ضیایی مالک باشگاه به فروش رفت و مدت هاست درب مجموعه بسته شده است. این مجموعه با وام سازمان تربیت بدنی ساخته شد و طی این سال ها مالک مبلغی را به عنوان ماهیانه از سازمان تربیت بدنی می گرفت، نمی دانم چطور وراث توانستند این مجموعه را بفروشند.

مربی قدیمی کشتی تهران که علیرضا رضایی و شاگردان زیادی را در این باشگاه تحویل ورزش ایران داده است، در پاسخ به این سوال که با این اوصاف مربیان فعال در این باشگاه چکار می کنند، گفت: خیلی از مربیان بیکار شدند و واقعا گرفتارند. آنجا که تعطیل شد به خانه کشتی طرشت رفتم. الان هم فقط در کانون اصلاح و تربیت تمرین می دهم که تحت تاثیر شیوع کرونا قرار گرفته است. درآمدم از کار با تاکسی است اما فعلا در این شرایط خیلی نمی توانم کار کنم.

وی در پاسخ به این سوال که طی یکسال اخیر و پس از شیوع کرونا که بواسطه تعطیلی باشگاه ها روزهای سختی بر مربیان کشتی گذشته است، آیا مسئولان ورزش سراغی از امثال او گرفته اند یا خیر، خاطرنشان کرد: هیچ سراغی نگرفتند و اصلا کسی نیامد بپرسد چکار می کنیم! خدا محمد حساس مربی مان را بیامرزد، او می گفت یک مدال بگیرید ‌یک عمر نونش را بخورید. راست هم می گفت الان طرف یک برنز دارد و اصلا هم مربیگری نکرده اما در همه مراسم ها حضور دارد اما شما ببینید مربیان سازنده کجا هستند؟ اصلا کسی ارزشی به ‌کار و زحمتشان قائل است؟ ما دیگر به این وضعیت عادت کرده ایم و به خدا قسم دوست ندارم از هیچ کس تقاضا کنم اما این راه و رسمش نیست. از هیچکس توقع ندارم.

 

وی افزود: خدا را شکر پهلوانی به نام علیرضا رضایی را داریم، به خدا انقدر مشتی است که نمونه اش را ندیدم. اصلا مادیات برای او واقعا هیچ ارزشی ندارد. با تیم دانشگاه آزاد در لیگ امسال قرارداد بست، تمام ۵۰ میلیون تومانی را که گرفت بین من و چند مربی دیگر تقسیم کرد. ده میلیون به من داد و باقی آن را هم تقسیم کرد خودش هم چیزی برنداشت. همه پولش را به کسانی داد که در این اوضاع و احوال واقعا گرفتار بودند. چه کسی این کار را می کند؟ وقتی در المپیک ۲۰۰۴ مدال نقره گرفت و به ایران برگشت استاندار تهران یک سکه داد اما فرماندار ملایر به جوکار ۸۰ سکه داد. فرماندار طالقان رضایی را دعوت کرد و ۲۰ سکه به او جایزه داد اما او ده سکه اش را به من داد. او واقعا پهلوان است و شخصیتش اینطور نیست که به فکر خودش باشد. تهران فقط اسم در کرده است‌ وگرنه وضعیت شهرستان ها خیلی بهتر است، بخدا کشتی گیر می شناسم با سومی نونهالان کشوری چاه آب، قوچ و…جایزه گرفت اما در تهران قهرمانان ما مورد توجه قرار نمی گیرند.

مربی سازنده کشتی تهران، تصریح کرد: همه فکر کار خودشان هستند و مسئولان هم فقط به مدال داران توجه می کنند. دیگر کسی به فکر مربی نیست که بیکار شده یا نشده است. بعد از این همه سال حتی بیمه هم ندارم اما با همه سختی ها هیچوقت دوست ندارم از کسی چیزی بخواهم. در این اوضاع وحشتناک گرانی مربی کشتی با ۴۰۰ یا ۵۰۰ هزار تومان چه کار می تواند بکند؟ امیدوارم مسئولان ورزش به وظایفشان در قبال مربیان عمل کنند تا مربیان نیز کمی انگیزه کار داشته باشند. اگر مربی دلزده باشد هیچ قهرمانی ساخته نمی شود.

انتهای پیام