والیبال و بسکتبال، در جست‌وجوی رویاها

به گزارش ایسنا، رقابت‌های المپیک توکیو در شرایطی از هشتم ژوئیه و بدون حضور تماشاگران برگزار می‌شود که علاقمندان به والیبال و بسکتبال در ایران برای آغاز بزرگ‌ترین رویداد ورزشی دنیا لحظه‌شماری می‌کنند.

در والیبال و با توجه به حضور چند ملی‌پوش همدانی در رده‌های مختلف سنی طی سال‌های اخیر، می‌شد با یک برنامه‌ریزی بهتر و توجه بیشتر، توقع حضور یک همدانی در تیم ملی آن هم در آوردگاه المپیک را داشت که متاسفانه این رویا رنگ واقعیت به خود نگرفت.

در بسکتبال اما سال‌هاست که چراغ موفقیت در همدان خاموش شده و برای ملی‌پوش شدن ورزشکاران همدانی آن هم در چنین رویدادی، به شرط داشتن برنامه باید سال‌ها صبر به خرج داد.

با این حال همه می‌دانیم این دو رشته در المپیک تا چه اندازه هیجان‌انگیز است و قطع به یقین برای ایرانی‌ها از اهمیت بسیار بالایی برخوردار است.

در المپیک شاید هیچ رشته‌ی تیمی به‌اندازه‌ی والیبال، از آرزوهایمان و از خواب‌های شیرینی که در بزرگ‌ترین رویداد ورزشی دنیا می‌بینیم، مراقبت نکند.

تیمی که با یک مشت بلندقامتِ جاه‌طلب، از دوران ولاسکو تا امروز همیشه در جست‌جوی رویاهای بزرگ‌تر و سقف‌های بلندتر بوده. تیمی خالی از شومن‌ها و خالی‌شده از نمایش و اطوار.

والیبالیست‌ها شاید در این سال‌ها فراز و نشیب زیاد داشتند، اما در هر سرویس و در جنگ هر پوئن، مثل آخرین توپ دوران ورزشی خود مبارزه می‌کنند و حالا ایمان و اعتقاد ما درباره‌ی شاگردان آلکنو در نبردهای هیجان‌برانگیز توکیو، چیزی‌ست که همیشه از آنها توقع داریم: اگر هزار بار زمین خوردید، هزار و یک بار بلند شوید و بجنگید.

تیمی که نفراتی مثل معروف، موسوی، غفور و عبادی‌پور را دارد، حتما ما را پرت می‌کند به سرزمین خوشبختی. حتی اگر رقابت، المپیک باشد و همه‌ی تیم‌ها تا دندان مسلح. مهم این است که ایران با بچه‌هایِ بی‌نظیر در هر رقابتی می‌تواند استرس و هیجان زیاد رارو به کار و برد بزرگ تبدیل کند.

والیبال ایران اگر در این چند سال از لمس جام‌های بزرگ دنیا محروم بود ولی درعوض در هر صبحِ روزِ بعد از شکست، غرور را به سرزمین واژه‌های ورزشی ما برگرداند و در توکیو هم مثل روز روشنِ است که آلکنو و شاگردانش، بهترین مدافع برای اعتبار ورزش ایران لقب می‌گیرند.

در بسکتبال اما قصه شگفت‌انگیزتر است. بعد از غیبت در المپیک لندن و ریو، آسمان‌خراش‌های ایرانی این‌بار در المپیک توکیو، می‌روند تا به ریسمان بزرگ رویاها چنگ زده و بالا بروند. آن هم جایی که رقابت با آمریکا و فوق‌ستاره‌های NBA حتی برای آن دسته از هموطنانی که کمترین علاقه به بسکتبال را دارند، می‌تواند یکی از جذاب‌ترین و حتما ماندگارترین قاب‌هایِ المپیک باشد.

بسکتبال ایران، درست است که می‌خواهد دومین  حضور در المپیک را بعد از ۲۰۰۸ پکن تجربه کند، اما کیست که نداند به آغوش کشیدن رویداد بزرگ دنیا، آن هم جایی که فقط ۱۲ تیم اجازه‌ی حضور در آن را دارند، یک رویای شیرین و دوست‌داشتنی است.

حتی اگر در پنج مسابقه‌ی ایران در المپیک پکن، چیزی جز باخت نصیب ما نشده باشد، ولی باز می‌دانیم که این‌بار بسکتبال می‌تواند قد بکشد و به آسمان برسد.

ما به این نسل، بیشتر از هر چیزی، امید داریم. به حامد حدادی که سرانجامِ پرتاب‌هایش می‌تواند سرنوشت احساسات یک ملت را تغییر بدهد. به مایک و آرون که ایمان داریم تعصب و غیرت، سرفصل واژه‌های زندگی ورزشی آنهاست و البته به صمد، پرچمدار یک کاروان که هروقت به او نیاز داریم، بیشتر می‌جنگد و بهتر می‌درخشد.

انتهای پیام

منبع:ایسنا