“پرورش ژن” روی موفقیت تحصیلی فرزندان تاثیر دارد
پژوهشگران “کالج دانشگاهی لندن” در بررسی جدید خود دریافته‌اند که پرورش ژنتیکی، تقریبا نیمی از تاثیر بر موفقیت تحصیلی را به عهده دارد.
به نقل از نوروساینس‌نیوز، پژوهش جدیدی که در “کالج دانشگاهی لندن”(UCL) انجام شده است، نشان می‌دهد که موفقیت تحصیلی فرزندان، علاوه بر ژن‌هایی که از والدین به ارث برده‌اند دارند، به ژن‌هایی وابسته است که از والدین خود به ارث نبرده‌اند.
این پژوهش که بودجه آن توسط “بنیاد نوفیلد”(Nuffield Foundation) تامین شده است، تایید می‌کند که ژن‌هایی که شخص به صورت مستقیم به ارث می‌برد، به احتمال قوی در پیشرفت تحصیلی او نقش دارند اما ژن‌های والدین که مستقیما به ارث برده نمی‌شوند نیز مهم هستند و می‌توانند کیفیت عملکرد شخص را تحت تاثیر قرار دهند. فرزندان به خاطر ژن‌هایی که به ارث می‌برند و محیطی که در آن پرورش می‌یابند، به والدین خود شباهت دارند اما اثرات این دو در هم آمیخته‌اند.
مادران و پدران، نیمی از ژن‌های خود را به فرزند منتقل می‌کنند. اگرچه نیمی از ژن‌های آنها منتقل نمی‌شود اما بر ویژگی‌های والدین و نهایتا ویژگی‌های فرزندان تاثیر خواهد گذاشت. برای نمونه، والدینی که تمایل بیشتری به یادگیری دارند، بیشتر به فعالیت‌هایی مانند خواندن علاقمند هستند و به نوبه خود، تمایل به خواندن را در فرزندان پرورش می‌دهند. این مفهوم، “پرورش ژنتیکی” (Genetic Nurture) نامیده می‌شود و نشان می‌دهد که ژن والدین چگونه بر ویژگی‌های فرزندان تاثیر می‌گذارد.
پژوهشگران در این پروژه به بررسی ۱۲ پژوهش دیگر پرداختند که در چندین کشور انجام شده‌اند. آنها از روشی موسوم به “نمره‌گذاری پلی‌ژنیک”(Polygenic Scoring) استفاده کردند تا پیشرفت تحصیلی را در حدود ۴۰ هزار جفت از والدین و فرزندان بررسی کنند.
به گفته پژوهشگران، از آنجا که نمرات پلی‌ژنیک، تنها بخشی از وراثت را در نتایج آموزشی به دست می‌آورند، یافته‌ها دست کم گرفته می‌شوند. اثرات ژنتیکی واقعی می‌توانند چندین برابر بالاتر باشند اما اثرات ژنتیکی مستقیم احتمالا دو برابر اثرات پرورش ژنتیکی خواهد بود.
دکتر “ژان باتیست پینگو”(Jean-Baptiste Pingault)، پژوهشگر ارشد این پروژه گفت: ما دریافتیم که پرورش ژنتیکی، تاثیر قابل‌توجهی بر پیشرفت تحصیلی فرزندان دارد. اثرات عمدتا به آموزش والدین و نحوه تأثیر آن بر محیطی که آنها فراهم می‌کنند، باز می‌گردد.
وی افزود: ما همچنین دریافتیم که پدران و مادران، اثرات ژنتیکی مشابهی دارند و این نشان می‌دهد که هر دو نفر در شکل‌دهی و پرورش محیط مساعد برای یادگیری کودک، به یک اندازه مهم هستند.
پینگو ادامه داد: این پژوهش نشان می‌دهد که رابطه میان ژن‌ها و محیط چقدر پیچیده است. اگرچه پژوهش ما از روش‌های ژنتیکی استفاده می‌کند اما شواهدی قوی مبنی بر این ارائه می‌دهد که برای آموزش، محیط نیز مانند ژنتیک واقعاً مهم است.
وی افزود: در اینجا، دو جنبه مکمل یکدیگر هستند. نخست این که بخشی از این موضوع به قرعه ژنتیکی بستگی دارد؛ بنابراین والدین، کنترل کامل ندارند و همه چیز به کارهایی که آنها انجام می‌دهند، وابسته نیست. با وجود این، به نظر می‌رسد که آنچه والدین انجام می‌دهند و انتخاب آنها بسیار مهم است. یافته‌های ما نشان می‌دهند که موقعیت اجتماعی و اقتصادی والدین احتمالا مهم است.
پینگو گفت: درک این نکته که پیشرفت تحصیلی چگونه به واسطه والدین منتقل می‌شود، مهم است. شاید این دانش بتواند به ما کمک کند تا چرخه‌های محرومیت را در میان نسل‌ها از بین ببریم.
دکتر “بیائو وانگ”(Biyao Wang)، از پژوهشگران این پروژه گفت: هنوز زود است که بگوییم آیا مهم‌ترین موضوع، چیزی است که در خانواده اتفاق می‌افتد، مانند خواندن والدین برای فرزندان یا بیرون از خانواده مانند انتخاب بهترین مدرسه توسط والدین.
وی افزود: ما امیدواریم که در مراحل بعد بتوانیم روش‌های پرورش ژنتیکی را مورد بررسی قرار دهیم و مشخص کنیم که کدام یک از جنبه‌های ژنتیکی، مهم‌تر هستند. این کلیدی برای طراحی مداخلات جدید خواهد بود که همه کودکان را برای موفق شدن تشویق و حمایت می‌کند.
این پژوهش، در “American Journal of Human Genetics” به چاپ رسید.
منبع: ايسنا