پس نوبت واکسن معلولان کی می‌رسد؟
ایسنا/البرز امروز با توانیاب عزیزی صحبت کردم که چند سال پیش مصاحبه‌ای با وی داشتم. زوج معلولی که کتاب نوشته‌اند و سعی کردند سختی‌های زندگی را با همان جسم رنجور به دوش بکشند و کافه کتابی در گوشه‌ای از شهر به راه انداخته‌اند تا خودکفا باشند.
ماجرای مراجعه ناکامشان برای دریافت واکسن را توضیح می‌داد: «مدت‌هاست با ترس از کرونا زندگی می‌کنیم و چون سر کار می‌رویم ترس بیمارشدن داریم. به دلیل شرایط جسمی و انقباضات عضلانی ناشی از معلولیت نمی‌توانیم نکات بهداشتی را به طور کامل رعایت کنیم. مخصوصا همسرم دست‌هایش را به خوبی نمی‌تواند بشوید یا ماسک را روی صورت تنظیم کند. بسیاری از معلولانی که می‌شناسیم و در خانه توان حرکت نداشتند در اثر کرونا که از خانواده گرفتند، فوت کردند زیرا بدن ضعیفی دارند. با توجه به اینکه اقدامی برای واکسیناسیون معلولان همراه با بیماری‌های خاص صورت نگرفت، تصمیم گرفتیم به یکی از مراکز مراجعه کنیم و درخواست دریافت واکسن داشته باشیم.»
به گزارش ایسنا، اما این مراجعه برای وی و همسرش تصویری تلخ به جا گذاشت. «می‌گویند معلولان مانند مردم عادی هستند و باید منتظر اعلام زمان بر اساس رده سنی باقی بمانند. عجیب است که در این یک مورد حقوقمان چون مردم عادیست.»
همسرش از انتظامات ملتمسانه درخواست می‌کند ولی به جای توضیح از سوی انتظامات با رفتار بسیار ناشایستی مواجه می‌شود. «میری بیرون یا بیرونت کنیم؟» «ترسیدم دست های ضعیفش بشکند با آن همه زور، همسرم از عصبانیت کنترلش را از دست داد و به زمین افتاد و مردم هم به این رفتار ناشایست با ما اعتراض کردند.»
در صدایش بغض موج می زند. به این فکر می‌کنم که در آموزه‌های دینی مان هم اینگونه رفتار با ضعیف تر همیشه نکوهش شده است. یاد این بیت می افتم (مردی نبود فتاده را پای زدن / گر دست فتاده ای بگیری مردی). ادامه می دهد:« فکر می کنند چون از نظر جسمی معلولیت داریم از نظر ذهنی هم درکی نداریم. دلمان می‌شکند. فقط می‌خواهیم با ما مانند بقیه رفتار کنند و حداقل توهین نکنند. واقعا خسته ایم.«
با خودم فکر می‌کنم معلولان کجای این جامعه قرار دارند. سختی‌ها و مصائب زندگی با شرایط خاص را به دوش می‌کشند؛ رفتارهای تحقیر آمیز کم نمی‌بینند، نمونه‌اش همان آقای به اصطلاح فوتبالیست که نام معلولان را با تمسخر جلوی دوربین به کار می‌برد. از ابتدایی‌ترین حقوق برخوردار نیستند و حتی برای ترددشان در شهر هیچ امکاناتی در نظر گرفته نمی‌شود. سهمیه سه درصدی استخدام برای معلولان رعایت نمی‌شود. مستمری ناچیز و هزینه‌های بالای کار درمانی و جلسات درمان که به دلیل شرایط نامناسب جسمی به آن نیازمندند. شرایط سخت بیماری کرونا هم برایشان شده قوز بالا قوز.
با وجود اینکه درصدی از جامعه ما را معلولان تشکیل می‌دهد که برخی هم در شرایط شدید معلولیت قرار دارند، فقط معلولان مستقر در واحدهای توانبخشی واکسینه شده‌اند و ۸۰۰ هزار نفر از این قشر که توسط خانواده‌ها نگهداری می‌شوند و برخی نیز مانند عزیز ماجرای ما سرپرست خانوار هستند باید بر اساس رده سنی منتظر واکسن باشند. در این میان باید از وزارت بهداشت پرسید این تقسیم بندی بر چه اساسی عادلانه است، فکری کنید.
منبع:ایسنا