کشف نشانگرهای یک سرطان حاد دوره کودکی

 به نقل از نیوزوایز، پژوهش جدیدی که در “دانشگاه یوتا”(University of Utah) انجام شده است، نشان می‌دهد که چگونه دو تغییر جداگانه DNA هنگام ترکیب شدن با یکدیگر می‌توانند لوسمی تهاجمی دوره کودکی را پیش‌بینی کنند.

پژوهشگران طی بررسی در چندین نقطه از جهان، ویژگی‌های تومور بیش از ۱۳۰۰ بیمار مبتلا به سرطان دوره کودکی را که از “لوسمی حاد لنفاوی”(Acute lymphocytic leukemia) رنج می‌بردند، ارزیابی کردند. به گزارش “انجمن لوسمی و لنفوم”(LLS)، لوسمی حاد لنفاوی، شایع‌ترین نوع سرطان در کودکان است. این پژوهش، به درک ژنتیکی این بیماری در کودکانی که با بدترین پیامدها از جمله عود کردن بیماری یا مرگ و میر رو به رو می‌شوند، کمک می‌کند.

این گروه پژوهشی برای جستجوی تغییرات متداول، DNA سلول‌های لوسمی را بررسی کردند. “جاشوا شیفمن”(Joshua Schiffman)، از پژوهشگران این پروژه گفت: ما ناحیه قابل‌توجهی از DNA را یافتیم که با عنوان “22q11.22” شناخته می‌شود. ما دریافتیم که این ناحیه در میان ۳۰ تا ۴۰ درصد از بیماران مبتلا به لوسمی حاد لنفاوی دوره کودکی، حذف می‌شود. برای ما این سوال پیش آمد که آیا این قسمت گمشده از DNA می‌تواند بر زنده ماندن اثر داشته باشد. در این زمان، ما به فکر افتادیم تا توجه خود را به ژنی موسوم به “IKZF1” معطوف کنیم که در لوسمی دوره کودکی، بسیار شناخته‌ شده است.

“لوک مایسی”(Luke Maese)، از پژوهشگران این پروژه گفت: تغییرات IKZF1، پزشکان را برای مدتی به سردرگمی دچار کرده است. ما بیش از یک دهه است که می‌دانیم تغییرات IKZF1، نتیجه ضعیفی را در برخی از بیماران پیش‌بینی می‌کنند.

پژوهشگران به بررسی این موضوع پرداختند که آیا بخش گمشده 22q11.22 می‌تواند با تغییرات IKZF1 همراه شود تا نتایج را با اطمینان بیشتری پیش‌بینی کند یا خیر.

شیفمن گفت: ما دریافتیم بیمارانی که به حذف 22q11.22 و تغییرات IKZF1 دچار می‌شوند، پیامدهای بدتری از لوسمی کودکی را تجربه می‌کنند.

پژوهشگران دریافتند بیمارانی که پیشتر به تغییر IKZF1 دچار می‌شوند، در صورت بروز حذف در 22q11.22، دو برابر بیشتر در معرض عود کردن بیماری قرار می‌گیرند.

پژوهشگران برای ارزیابی تغییرات وراثتی و محیطی در تومور کودکان مبتلا به لوسمی حاد لنفاوی، از روش‌های پیچیده تحلیل ژنوم استفاده کردند. آنها اطلاعات ژنوم بیماران مبتلا به سرطان دوره کودکی را در چندین کشور و ایالت مورد ارزیابی قرار دادند. این پژوهش، گروهی از افراد مبتلا به سندروم داون را نیز در بر داشت که به لوسمی حاد لنفاوی دوره کودکی نیز مبتلا شده بودند. کودکان مبتلا به سندروم داون، بیشتر از دیگران در معرض ابتلا به لوسمی قرار دارند.

“دیوید اسپنسر منگوم”(David Spencer Mangum)، از پژوهشگران این پروژه که بیش از ۱۰ سال را در آزمایشگاه شیفمن به پژوهش گذرانده است، گفت: در همه سال‌های آموزش من، ما هرگز از تلاش دست برنداشتیم تا درک کنیم که حذف 22q11.22 چگونه می‌تواند کودکان مبتلا به لوسمی را تحت تاثیر قرار دهد. ما داده‌ها را از آزمایش‌های بالینی متفاوت جمع‌آوری کردیم تا اطمینان یابیم که این داده‌ها واقعی و قابل تکرار هستند.

وی افزود: یافته‌های ما قابل‌ توجه هستند زیرا ما دریافتیم که احتمال عود کردن و مرگ و میر در گروه‌های گوناگون کودکان مبتلا به لوسمی حاد لنفاوی از جمله کودکان مبتلا به سندروم داون، یکسان است.

پژوهشگران امیدوارند که یافته‌های این پژوهش بتوانند بینش جدیدی را برای درمان سرطان خون دوره کودکی ارائه دهند. برای نمونه، فراوانی حذف 22q11.22 نشان می‌دهد که این ناحیه می‌تواند برای پیشروی لوسمی، مهم باشد و ارتباط آن با نتایج بدتر بدین معناست که شاید در آینده به یک نشانگر تشخیصی مهم تبدیل شود.

این پژوهش، در مجله “JAMA Oncology” به چاپ رسید.

منبع: ايسنا