یکی از اهداف قیام امام حسین(ع) اصلاح در وضعیت امت پیامبر(ص) بود
باید دانست که ظلم از جهل ناشی می‌شود؛ جهلی که جامعه عصر امام حسین علیه السلام را فرا گرفت، لیکن نهضت حسینی، از باب قاعده حفظ نظام، صیانت از ساختار اجتماعی امت اسلامی، بر مدار عدالت‌طلبی و مبارزه با ظلم، آنان را از جهالت و گمراهی رهایی بخشید. لذا در زیارت معروف اربعین می‌خوانیم: «وَ بَذَلَ مُهْجَتَهُ فِیکَ لِیَسْتَنْقِذَ عِبَادَکَ مِنَ الْجَهَالَةِ وَ حَیْرَةِ الضَّلالَةِ؛ او (حسین) خون پاکش را در راه تو نثار کرد، تا بندگانت را از جهالت و حیرت گمراهی نجات دهد».
به گزارش ایسنا، میلاد با سعادت امام حسین(ع)، بهانه‌ای است برای بازشناسی حماسۀ عاشورا که به علت بهره‌گیری از ماهیت ظلم‌ستیزانه در معنا بخشی مبارزات جوامع بشری علیه ظلم و ستم نقش به‌سزایی ایفا کرده است.
سعید شیری- استاد علوم قرآن و حدیث- در یادداشتی که به صورت اختصاصی به مناسبت سوم شعبان میلاد امام حسین (ع) در اختیار ایسنا قرار داده، آورده است:
یکی از مسائل مربوط به ماجرای قیام امام حسین علیه‌السلام، چراییِ قیام آن حضرت است. سوای از نظرات متعددی که دربارۀ فلسفۀ این بحث مطرح شده، با گذری بر فرمایشات امام(ع) می‌توان به علت قیام عاشورایی، آن هم در بستر تاریخی و لایه‌های اجتماعی قیام پی برد.
از جمله اهداف قیام امام حسین(ع) اصلاح فسادی بود که به دنبال رفتار ناصحیح امت اسلام با امیرالمؤمنین (ع) شکل گرفت. تاریخ به خوبی گویای آن است که بلافاصله پس از رحلت رسول الله صلی الله علیه و آله جامعۀ اسلامی دچار عقب‌گردی محسوس از ارزش‌های دینی و سنت نبوی شد تا حدی که تا زمان امام حسین علیه‌السلام خون سه امام معصوم توسط همین امت بر زمین ریخته شد.
امام حسین (ع) در یک فراز از خطبه خویش، آن زمان که ابن عباس خطاب به حضرت فرمود به سوی عراق نرو و به جانب یمن برو، فرمود «إِنّی لَمْ أَخْرُجْ أَشِرًا وَ لا بَطَرًا و َلا مُفْسِدًا وَ لا ظالِمًا وَ إِنَّما خَرَجْتُ لِطَلَبِ الاِْصْلاحِ فی أُمَّةِ جَدّی، أُریدُ أَنْ آمُرَ بِالْمَعْرُوفِ وَأَنْهی عَنِ الْمُنْکَرِ وَأَسیر بِسیرَه ِجَدّی وَ أَبی عَلِی بْنِ أَبیطالِب، یعنی من از روی شرارت و مفسده و یا برای فساد و ستمگری قیام نکردم، من فقط برای اصلاح در امّت جدم از وطن خروج کردم. قصد دارم به معروف امر کنم و از منکر بازدارم و به سیره و روش جدم و پدرم علی بن ابیطالب عمل کنم». همان طور که مشخص است، اصلاح در وضعیت امت پیامبر(ص) یکی از اهداف قیام حضرت بود.
این اصلاح در طی زمان حداقل در دو فاز شکل گرفت:
۱ـ گرایش مسلمانان اَموی به سوی محبت عترت:
این مرحله بلافاصله پس از شهادت امام حسین (ع) و با روشنگری‌های امام سجاد (ع) و یکی از شیعیان ایشان، یعنی حضرت زینب (س) شکل گرفت و تا سده‌های بعدی ادامه یافت تا حدی که مسلمانانی که به تبع تنفس در فضای اَموی امام را اینچنین بسوی مسلخ کشاندند، تا زمان امام رضا (ع) این چنین ابراز محبت و وفاداری به خرج دادند. خوب است که بدانیم مسلمانانی که از امام هشتم ما اینگونه استقبال کردند، عمدتاً از اهل سنتی بودند که علاقۀ زیادی به خاندان عترت داشتند؛ بنابراین این نوع رفتار به دنبال قیام امام حسین (ع) و یا اثر وضعیِ خون امام بروز یافت.
۲ـ رشد شیعیان در درجات فضل:
این مرحله حداقل طی همراهی تقریباً هفتاد نفر از برترین شیعیان در طی مدت ۶ ماه تا رسیدن به سرزمین کربلا شکل گرفت؛ لذا در احادیث می‌خوانیم شیعه‌ای همچون حضرت عباس (ع) تا اعلی علیین رشد یافت و تا جایی در عالم بالا رفت که باب‌الحسین و یا باب محبت‌های امام حسین (ع) بر عالم و آدم به ویژه پاک طینتان عالم شد. پس از آن، هر شیعه‌ای رشد یافت، به برکت قیام امام حسین (ع) و ثارالله رشد یافت. در واقع اثر وضعیِ خون امام حسین (ع) زدودن بسیاری از پلیدی‌ها و آماده‌سازی مسیر رشد برای شیعیان بود.
ما طی فرآیند پیروزی انقلاب اسلامی و در مقطع فعلی، اربعین حسینی، شاهد تشدید هر دو مرحله بودیم؛ یعنی به عینه دیدیم نه تنها از مذاهب مختلف اسلامی در مراسم اربعین حضور یافتند، بلکه تقریباً از حدود ۸۰ کشور در این راهپیمایی الهی شرکت می‌کنند؛ تمام اینها در پرتو انوار مقدس امام حسین(ع) است و تا بسترسازی ظهور امام عصر (عج) تداوم دارد.
انتهای پیام
منبع:ایسنا