فینال جام جهانی ۱۹۷۰

به گزارش ایسنا، روزنامه اعتماد نوشت: «ایتالیایی‌ها هم تیم بسیار آماده‌ای بودند که اگر نبودند نه به فینال می‌رسیدند و نه دو سال قبل از آن قهرمان جام ملت‌های اروپا می‌شدند.

حتی آن روز هم انصافا خوب بازی کردند اما حریف سرعت و خلاقیت برزیلی‌ها نبودند، باختند و قهرمانی را از دست دادند. هر دو تیم، هم ایتالیا و هم برزیل، تا آن زمان دو قهرمانی را در جام‌های جهانی کسب کرده بودند. ایتالیا سال‌های ۱۹۳۴ و ۱۹۳۸ به این موفقیت رسیده بود، اما قهرمانی‌های برزیل به نسبت تازه‌تر بود و به سال‌های ۱۹۵۸ و ۱۹۶۲ برمی‌گشت. از این‌ رو فینال جام جهانی ۱۹۷۰ مکزیک، به نوعی رقابت دو غول برای تصاحب سومین قهرمانی در جام جهانی بود که با پیروزی برزیل به پایان رسید.

به این ترتیب برزیل به موفق‌ترین تیم در تاریخ جام‌های جهانی فوتبال تبدیل شد و هم از رقیبش ایتالیا و هم از اروگوئه که آن هم قبلا دو قهرمانی کسب کرده بود جلو افتاد. البته ناگفته نماند که برزیل در رسیدن به این قهرمانی سوم، هم از سد همین اروگوئه گذشت و هم مدافع عنوان قهرمانی یعنی انگلیس را از سر راه برداشت (انگلیس قهرمان جام جهانی ۱۹۶۶ شده بود).

چون برزیل سومین قهرمانی‌اش را به دست آورده بود تندیس ژول ریمه را برای همیشه به خانه برد و فیفا دور بعد رقابت‌ها، از تندیس دیگری رونمایی کرد. جالب – و خب به دلایل زیادی ناراحت‌کننده – این که سال ۱۹۸۳ این تندیس را در ریودوژانیرو دزدیدند و بعد هم هیچ نشانی از آن پیدا نشد. می‌گویند احتمالا دزدها همان زمان آن را ذوب کردند و طلاهایش را فروختند. اما از حواشی دیگر این فینال تاریخی یکی این که ماریو زاگالو سرمربی برزیل، قبلا به عنوان بازیکن دو قهرمانی جهان را به دست آورده بود و حالا در مقام سرمربی این موفقیت را تکرار می‌کرد. ستاره برزیلی‌ها – و یکی از چند غول بزرگ تاریخ ورزش فوتبال – یعنی پله که نقش بسیار مهمی در قهرمانی تیمش ایفا کرده و در همین بازی هم اولین گل را در هجدهمین دقیقه زده بود، بعد از این بازی برای همیشه از بازی‌های ملی خداحافظی کرد.

او اکنون ۸۰ ساله است و آن زمان تنها فوتبالیستی بود که در سه جام جهانی به عنوان بازیکن، قهرمانی را تجربه می‌کرد (این رکود او احتمالا دست‌نیافتنی بماند و هرگز شکسته نشود). اما مرحله نهایی جام جهانی ۱۹۷۰ مکزیک با شرکت ۱۶ تیم برگزار شد که ۱۴ کشور از انتخابی قاره خودشان را بالا کشیدند و دو تیم مکزیک (میزبان) و انگلیس (قهرمان دوره قبل) نیز از پیش جزو تیم‌های نهایی بودند. جز فلسطین اشغالی که آن زمان عضو ای‌اف‌سی محسوب می‌شد و نیز مراکش که به نمایندگی از آفریقا به مکزیک رفت، سایر تیم‌ها همگی یا اروپایی بودند یا امریکایی. تازه همین مراکش هم فهرست ۲۲تایی بازیکنانش را تکمیل نکرد و فقط با ۱۹ بازیکن به آن رقابت‌ها قدم گذاشت.

پله برزیلی نیز تنها ستاره جام جهانی ۱۹۷۰ مکزیک نبود و دیگرانی مثل لو یاشین، سپ مایر، گرد مولر، فرانتس بکن‌باوئر، دینو زوف و بابی چارلتون هم در آن حضور داشتند. همچنین این جام جهانی، اولین جام جهانی فوتبالی بود که بازی‌های آن از تلویزیون سراسری برخی کشورها زنده – و در چند کشور رنگی – پخش شد.»

منبع:ایسنا